Vluchten en vechten

Voor beelden van vluchtende mensen hoef je niet naar de Poolse grens af te reizen. Gelukkig berichten de media daar dagelijks over. Hetzelfde geldt voor de verhalen over mensen die afreizen naar de Oekraïne om te gaan vechten. Door de gesprekken met de mensen hier komt het allemaal wel heel erg dichtbij.

Vincenç is een van ons clubje van 6 en heeft een klein videoproductie bedrijf. Hij is mee omdat hij ervaring wil opdoen om op korte termijn ook een transport te organiseren. Deze dagen legt hij alles op video en foto vast. Hij interviewde Angelica. We ontmoetten haar toen ze net de grens was overgestoken met haar dochter en kleindochter. Haar zoon en man zijn zoals alle mannen tussen de 18 en 65 jaar achtergebleven om te vechten.

Ze is lerares en had niets tegen Rusland. Ze sprak in het dagelijks leven veel Russisch en leert kinderen open te staan voor verschillende meningen en achtergronden. Het verklaren van de oorlog aan haar kleinkind van 6 is volgens haar niet te doen. Ze blijft benadrukken dat ze ‘gewoon’ iemand is net als wij. Alleen nu in een onwerkelijke situatie ver weg van haar leven van hiervoor.

In een tent van World Central Kitchen vertelt Angelica haar verhaal aan Vincenç en Junior.

Angelica houdt zich sterk, maar als ze over haar zoon vertelt die nu moet vechten wordt het
haar toch te veel.

Oleh (spreek uit Olek) gaat de andere kant op. Hij kwam mee vanuit Barcelona en heeft het lopen van de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostella onderbroken om te gaan vechten in de Oekraïne. Oleh is reservist en heeft al eerder gediend in de regio Donetsk. Op hetzelfde pad waar de verschillende ngo's de vluchtelingen welkom heten, loopt Olec met ons tegen de stroom in naar de grens. We kennen elkaar nauwelijks, maar er is een omhelzing. Kort over de grens draait hij zich nog een keer om. Met gebalde vuist roept hij leve Oekraïne. Kippenvel...

Een omhelzing met Oleh

Op naar het front

's Middags en 's avonds spreken we veel met elkaar. We verblijven in een hotel op circa 40 minuten rijden van Przemyśl. Het voelt wel wat ongemakkelijk wetende dat de vluchtelingen met alles wat ze kunnen dragen in de opvangcentra verblijven. Hoe kan het toch mogelijk zijn dat een persoon verantwoordelijk is voor zoveel leed? Wat zouden we doen als we zelf in deze situatie terecht zouden komen? Een situatie waarbij het hele land in paniek weg wil is moeilijk voor te stellen. Terwijl het maar een paar kilometer verderop gaande is. 

Doneren kan nog steeds via wibaut.nl/oekraine