Aan de grens

Vanochtend om 05.30 uur aangekomen in Przemyśl. We hadden informatie over een militair hospitaal waar de mensen de mogelijkheid zouden hebben tot maximaal twee dagen te verblijven voordat ze naar een volgende bestemming vertrekken.

Een groot terrein met verschillende gebouwen, maar weinig tot geen leven. We besluiten naar de grens bij het plaatsje Mydeka te gaan. Hier spreken we de eerste vrijwilligers. Hulpgoederen worden vanuit een punt in Przemyśl vervoerd naar een tentenkamp bij de grens. Vandaar is het een paar honderd meter naar de grens. We lopen erheen en zien een pad dat aan weerszijden wordt geflankeerd door tentjes en marktkramen. We zien een wat professioneler ogend standbouw unit van Orange telecom, verder is het niet veel meer dan geïmproviseerde marktkramen.

Vrijwilligers bij de grensovergang in Mydeka

Vrijwillers van WCK.org delen eten uit.

Telefoon opladen bij een van de standjes bij de grensovergang in Mydeka

Vanuit de stands worden eten, drinken en zaken zoals kleding, luiers en andere eerste levensbehoeften verstrekt. De stands worden bemand door vrijwilligers van diverse organisaties en achtergronden. Er is geen stress, weinig emotie en iedereen doet gelaten z’n ding. Het voelt alsof we zijn ingestapt in een wereld met een eigen vrijwilligers dynamiek. Het doet me denken aan mijn tijd bij Bevrijdingspop. De vrijwilligers zijn gewend aan de beelden en doen hun dagelijkse werk.
De vluchtelingen lopen gestaag richting een rij die zich begint te vormen voor de shuttlebussen. Sommigen laden hun telefoon, telefoneren of eten een kop soep. Het voelt ongemakkelijk om foto’s te maken. Junior maakt een filmpje met toelichting in het spaans. Dat is hier te zien. Xavi wordt aangesproken door een grenswacht. De foto’s van de grens gebouwen moeten verwijderd worden. Ook Junior en ik moeten onze mobiele telefoon laten zien. Het gaat vriendelijk. Foto’s maken mag, als de gebouwen er maar niet op staan. We lopen terug naar de auto en besluiten naar het adres te rijden dat we van een van de vrijwilligers hebben gekregen.

We komen aan op een bedrijventerrein. Een verouderd eenlaags winkelcentrum met een grote parkeerplaats ervoor. We melden ons bij het naderen van de parkeerplaats bij een bewaker. De man spreekt alleen Pools en na wat gebrabbel in verschillende talen blijkt voluntario het codewoord. In deze locatie verblijven honderden mensen in verschillende ruimtes.

Tesco, voormalig winkelcentrum dient als opvang locatie in

Przemyśl

Er zijn geïmproviseerde bedden van pallets en er is een gekrioel van vluchtelingen, vrijwilligers en mensen zoals wij die enkele of soms tientallen mensen komen ophalen. De organisatie oogt chaotisch, maar vrijwel iedereen is aanspreekbaar en bereid om te helpen. De mensen verzamelen in genummerde voormalige winkelruimtes. De nummers corresponderen met lijsten waarop de locaties staan vermeld. Locaties in Polen, maar ook andere Europese locaties.

Groep vluchtelingen die zich klaar maakt voor vetrek naar een volgende bestemming.

Heel veel indruk maakt een grote hal met honderden mensen die geen bestemming hebben. We horen dat ze bang zijn om ‘zomaar’ in een bus te stappen naar een voor hen onbekende bestemming. We voelen ons bezwaard om te fotograferen en te filmen, maar we maken ongemerkt een filmpje om het thuisfront te kunnen informeren over deze afschuwelijke humanitaire crisis.

Hal in het Tesco opvangcentrum met vluchtelingen zonder bestemming.

We komen erachter dat het elke dag een komen en gaan is van mensen. We spreken verschillende hulpverleners en proberen via hen te regelen dat we morgen voldoende mensen hebben. We willen immers met een volle bus terug. Buiten komen we een frietkar tegen uit Genemuiden. Ik herinner me ze uit de Nederlandse media. Met 9 man bakken ze op verschillende locaties al dagen friet en frikandellen voor vluchtelingen en vrijwilligers. Zij vertellen ons over een nog grotere opvang circa 30 kilo ter verderop. We besluiten daar te gaan informeren of er mogelijk nog extra vluchtelingen zijn die naar Spanje willen.

In Mlyny komen we terecht in een logistiek hallen complex. Nog groter, nog meer vluchtelingen dan in Przemyśl. Dit filmpje geeft een goed beeld van de omvang, de aantallen mensen en de omstandigheden. We komen hier in contact met mensen die de hulporganisatie Ayuda Humanitara vertegenwoordigen. Ze hebben contacten met gezinnen in Valencia en omgeving die mensen kunnen opvangen, maar beperkte middelen. We spreken af dat we in overleg met hen een tweede bustransport regelen.